zenuwslopende week...

zo was me weer een weekje vol met spanning... een paar dagen geleden kreeg ik telefoon van me vriendin,haar vader was opgenomen in het ziekenhuis met hartproblemen. niet alleen ik maar ook me dochter schrokken hier best wel van. die vriendschap tussen mij en haar bijna 30 jaar,we weten alles van elkaar en soms is een blik genoeg om te weten wat bedoelen. haar ouders ken ik ook heel goed,aardige mensen,toen vorig jaar me vader overleed kreeg ik van hun een kaart met daar in een hele tekst geschreven. het was het laatste zinnetje wat me echt deed huilen. ik ben voor hun in al die jaren een familielid geworden. dat laatste zinnetje beschreven ze die band die er is en dat ze op al die jaren een tweede vader en moeder zijn geworden voor mij. en dat klopt ook wel,voor me dochter zijn ze een opa en oma.ze hebben haar echt zien opgroeien,en je kan er je kop op verwedden dat als ik naar me vriendin ga of zij naar mij ze van haar ouders iets mee krijgt voor me dochter.toen me dochter een jaar of 2 was werd haar ook gezegd dat ze opa en oma mocht zeggen als ze dat wou. dus ja schrik om te horen dat hij in het ziekenhuis lag. ons werd verzekerd dat we niet van het ergste moesten uit gaan,maar ja je weet nooit. het waren toch spannende dagen,in je hoofd zie je van alles afspelen over wat er kan gebeuren. ik moet er naar toen en hoe ga ik dat doen met me dochter en school? me dochter had al gelijk zo iets van: school kan de boom in,ik wil naar opa w toen.(omdat ik geen voornamen gebruiken staat alleen de voorletter er. gelukkig kregen we gisteren te horen dat hij,onder bepaalde voorwaarden naar huis mocht. in middels ben ik al gaan kijken wanneer ik die kant op kan gaan. het lastige is dat in het weekend hier geen bus komt,we wonen in een achter gebleven gebied wat openbaar vervoer betreft. en dan nog de school van me dochter,dus bleef er een mogelijkheid open,de herfstvakantie! geregeld dat me katten verzorgt worden en de hond gaat mee. ergens in je hoofd loop je toch te piekeren,en je denkt terug aan je eigen tijd dat je pa ziek was. ik heb toen heel veel steun gehad aan me vriendin,zo als ik met haar ouder ben was zijn met mij vader. ze vond het zo erg dat hij zondags was overleden ter wel ze de maandag daarna nog zou komen voor een dagje. we hebben toen samen gehuild om het verlies en nu zijn de rollen om gedraaid,oke haar vader is er gelukkig nog maar heeft toch wel een moment gehad dat het er donker uit zag. zij tikte me regelmatig op de vinger dat ik ook even aan mezelf moest denken en dat geld nu voor haar. we zijn beiden het zelfde,cijferen ons zelf weg voor andere,je loopt over van je eigen emoties maar drukt het weg voor andere. jezelf sterker voor doen komen ter wel je van binnen een emo achtbaan af gaat. gelukkig kennen we elkaar zo goed dat je het van elkaar weet en mekaar ook oppept met een praatje. en het vooruitzicht dat we elkaar over een aantal weken weer zien doet dan goed. ondanks dat we zo ver van elkaar weg wonen is de band groot,een vriendschap die super sterk is en elkaar zo goed kennen dat soms woorden niet gesproken hoeven worden om te weten wat de andere bedoelt. zo een vriendschap is goud,zo sterk dat maakt niemand zo maar kapot. naar een toch wel iets zenuwslopende week zien we de boel weer wat positiever,en we hopen dat hij niet te koppig is en zich aan de voorwaarden houdt. er komt een dag dan is het feit gewoon zo,iemand overlijd maar we hopen dat dat nog een paar jaar duurt voor we hem moeten missen. tot het volgende blog....