het afscheid komt steeds dichterbij

het valt je toch zwaar als je beseft dat iets wat je dierbaar is je bijna gaat verlaten of al verlaten heeft.
dit heb je mensen, ik heb het gemerkt met het overlijden van me vader en ook van me tante.
maar het verlies van je huisdier valt net zo zwaar, ze zijn een deel van je leven, voor mij zijn ze familie, me kinderen en verklaar me maar voor gek maar zo zie en voel ik het.
mensen die zelf huisdieren hebben begrijpen dat misschien best heel goed en voor wie dat niet begrijpt: pech voor jouw, dit is hoe wij het voelen.
2 jaar geleden viel het me al zwaar dat ik omaatje( onze Sam noemde we zo) heb laten inslapen, bijna 17 jaar was ze onderdeel van me leven. en nu sta ik weer voor de keuze met een van katten die met net zo dierbaar is.
onze Purk is bijna 14 jaar en is in korte tijd achteruit gegaan. slapen en wat eten en dan weer slapen is wat ze doet. plukken vacht vallen eruit en naar buiten gaan wil ze niet meer.
beetje bij beetje raakt ze op, en omdat we niet gelijk er een einde aan wilde maken is in overleg met de dierenarts nu een periode afgesproken tot eind februari om haar de kans te geven op natuurlijke wijze ons te verlaten. hij schatten de kans dat dat gebeurd vrij groot in.
er is geen spraken van lijden, niks wijst er op dat ze pijn heeft. maar als er niks gebeurd dan gaan we wel naar dat moeilijke moment dat we afscheid van haar gaan nemen. voor dat ze echt zou kunnen gaan lijden.
ze lijkt het zelf ook aan te voelen, ze kruipt bij je en kijkt je dan met een blik aan als of ze wil zeggen dat het goed is. me dochter heeft het er ook moeilijk mee, ze zijn in zekere zin samen opgeroeid.
me dochter was ongeveer 6 maanden toen Purk bij ons kwam als kitten van 7 weken oud.
ik probeer me er op in te stellen dat ze er straks niet meer is, en ... k*t!  tranen staan gelijk in me ogen. ze is me zo dierbaar maar in me hart weet ik dat het beter is.
ik heb nu al vaker mee gemaakt dat ik afscheid moest nemen van me lieve beestjes maar het blijft moeilijk.
het klinkt misschien raar maar ergens hoop ik dat ik op een ochtend beneden kom en dat ze vredevol is gestorven in haar slaap.
Purk is nou niet bepaald dikke vrienden met onze dierenarts, zelf zo zwak ze nu is kan ze het niet laten om naar hem te grommen als we er zijn.
ik durf er om te wedden dat als we haar toch moeten laten inslapen ze de man als afscheidscadeautje een ferme haal geeft voor ze inslaapt.
me stoel is ingepikt door haar en ik vind het niet erg, plaats genoeg op de bank.
me lieve Purk, je bent bent al heel veel moment me troost geweest, je straks te moeten missen valt zwaar. maar je hebt een goed leven gehad. je bracht ons veel vreugde met je knuffelbuien.
je bent geen vechter maar liet je ook niet weg jagen van je plek.
het afscheid komt dichterbij ... ook al doet het ons pijn en verdriet, je hebt een plekje in ons hart,voor altijd.
tot het volgende blog .....